Rozdział 49

< z perspektywy Nicol>
Musiałam to wszystko na spokojnie przemyśleć. Nie chciałam podejmować decyzji na szybko, dlatego zadzwoniłam do Sami.
-Kochanie potrzebuję twojej pomocy. Zaopiekujecie się tak na 5 dni Tomem :)
-Nikki co się stało ?
-Muszę wszystko przemyśleć. To jak, bo jeśli nie to zabiorę go...
-Jasne, jeszcze się głupio pytasz.
Pojechałam do domu, zamówiłam bilet do Grecji. Spakowanie rzeczy nie zajęło mi dużo czasu. Lot miałam jutro z samego rana, więc położyłam się spać. Rano obudził mnie budzik. Nie cierpiałam wcześnie wstawać, ale nie miałam wyjścia. Zjadłam śniadanie. Ubrałam białą bokserkę i morelową spódniczkę. Na ramiona zarzuciłam kremowy sweterek. Upewniłam się czy mam potrzebne dokumenty i wyszłam z domu. Na lotnisku byłam po kilkunastu minutach. Miałam szczęście, że nie było korków. Zadzwoniłam jeszcze do Sami, aby poinformować, ją gdzie jadę i zapytać o Toma. Komu jak komu, ale jej pomgłam powiedzieć wszytstko. Odprawa nie zajęła dużo czasu, więc miałam jeszcze czas, aby zakupić coś do czytania i picia. Obeszłam wszystkie sklepy, kiedy na monitorze wyświetlił się numer mojego lotu. Od razu udałam się do wejścia na pokład samolotu. Zajęłam swoje miejsce i modliłam się, aby nikt koło mnie nie usiadł. Nie to że jestem mało towarzyska, ale po prostu nie lubię wścibskich ludzi, którzy zasypują mnie stosami pytać. Rozłożyłam wszystkie swoje rzeczy na siedzeniu, ponieważ drzwi od samolotu zostały już zamknięte i mieliśmy już ruszać, kiedy usłyszałam głos jednej ze stewardessy : " Bardzo przepraszamy za minimalne opóźnienie, ale własnie dostaliśmy wiadomość, że jeden pasażer tego samolotu się spóźni, oczekiwany czas czekania to około 10 minut. Jeszcze raz przepraszam ". Świetnie! Nie dość, że musimy na kogoś czekać, to jeszcze napewno usiądze koło mnie, bo to jedyne wolne miejsce. Nawet nie wiem,kiedy minęło to 10 minut i właśnie ktoś wchodził na pokład. Kiedy zobaczyłam Louisa, uśmiechającego się od ucha do ucha myślałam, że uduszę Sam. Miała mu nic nie mówić.
J-Co ty tu robisz ?
L-Lecę ze swoją dziewczyną na wakacje!
J-Po pierwsze lecę sama, a po drugie nie jestem twoją dziewczyną!
L-Nikki daj mi szansę. Nie rozumiesz, że ci nie powiedziałam, bo wiedziałem, że będziesz chciała odejść! A na to nie pozwolę. Kocham Cię nawet nie wiesz jak bardzo!
J-Louis ja muszę ton wszytsko przemyśleć. Dlatego chciałam wyjechać sama. Żeby nikt mi nie przeszkadzał. Jadę na wakację i nic, ani nikt mi ich nie zepsuje.
L-W takim razie jadę z tobą.
J-Rób sobie co chcesz!
Resztę lotu spędziłam słuchając muzyki i nie zwracjac na chłopaka uwagi. Gdy odebrałam bagaże skierowałam się w stronę postoju dla taksówek. Usłyszałam za sobą głos Louisa.
L-Co robisz?
J-Nie widać, jadę do hotelu.
L-Nicol przestańmy się wreszcie sprzeczać. Nie widziałem Cię pięć lat. Nie marnujmy czasu na jakieś bezsensowne kłótnie.
J-Kochanie kto powiedział, że ja się z tobą kłócę. Chcę tylko to wszytsko przemyśleć na spokojnie.
L-Nie ma nad czym myśleć. Ja i tak nie poślubiłbym Mel. Nie kocham jej rozumiesz. Modest naciskało na mnie i musiałem. Zrobiłem to pod przymusem! Proszę cię daj mi szansę. Obiecuję że wszystko się zmieni.
J-Dobrze. Tylko obiecaj mi, że przez te pięć dni oderwiemy się od wszystkiego i spędzimy ten czas RAZEM. Nikt nam tego nie zepsuje.
L-OBIECUJĘ!
Brunet wziął ode mnie walizkę i zapakował ją do jednej z taksówek po czym pojechaliśmy do hotelu. Powiew ciepłego wiatru całkowicie mnie odprężył. Gdy tylko wypakowaliśmy swoje rzeczy ubrałam na siebie strój kąpielowy i poszliśmy na plażę.

Przepraszam, że jest dopiero teraz i taki krótki, ale nie miałam czasu, aby go napisać. Dzisiaj siedziałam 2 godziny ze sztandarem w kościele i pęka mi głowa, do tego jeszcze strasznie dużo nauki. Jutro pojawi się kolejny rozdział. Będzie on na pewno dłuższy. Jeszcze raz przepraszam, że jest on dopiero dzisiaj. Zostawcie po sobie jakiś komentarz. To bardzo motywuje do dalszego pisania. Życzymy miłego weekendu :)